Priscilla (35) en haar man zijn wensouders: ‘Het is heel moeilijk om een draagmoeder te vinden’
Priscilla (35) en haar man Dennis (34) willen heel graag een kind. Helaas kan Priscilla niet meer zwanger worden, omdat door een ziekte haar baarmoeder verwijderd moest worden. Nu zijn ze op zoek naar een draagmoeder, maar dat is een lange weg die veel zorgen en teleurstelling met zich meebrengt.
„Dennis en ik kennen elkaar al jaren. We waren heel goede vrienden en na een lange tijd kwamen we erachter dat we meer voor elkaar voelden dan vriendschap. Al sinds we op die manier samen zijn, praten we over onze kinderwens. Helaas zijn mijn baarmoeder en eileiders verwijderd door een aandoening. Hierdoor kan ik zelf dus niet meer zwanger worden. Genetisch kunnen we nog wel een kindje krijgen, omdat ik mijn eierstokken met eicellen nog heb. Daardoor komen we in aanmerking voor hoogtechnologisch draagmoederschap met mijn eicel en het zaad van Dennis. Hoogtechnologisch draagmoederschap houdt in dat mijn eicellen in het laboratorium worden bevrucht met het zaad van Dennis. De bevruchte eicel wordt vervolgens bij een draagmoeder ingebracht.
We verlangen zo naar een kind, hopelijk van een draagmoeder
Ik verlang al mijn hele leven naar een kind en ook Dennis heeft een sterke kinderwens. Het valt ons dan ook zwaar dat ik geen kinderen meer kan krijgen. Ik heb een aandoening waardoor ik veel ontstekingen in mijn buik heb. Mijn baarmoeder werd daardoor steeds meer aangetast. Door de ontstekingen en verklevingen had ik last van veel bloedverlies en vaak flauwvallen. Dat ging niet meer. Uiteindelijk moest mijn baarmoeder verwijderd worden. Pas na de operatie begon het echt tot me door te dringen dat ik dus zelf geen kinderen meer kon krijgen. Natuurlijk geef je akkoord op die operatie, maar dat is omdat je eigenlijk geen keuze hebt. Je wordt geleefd en gaat vervolgens een rouwproces door.
Vanuit de kinderwens die bleef, zijn we gaan uitzoeken wat andere mogelijkheden waren. Zoals adoptie, pleegzorg en dus draagmoederschap. We hebben besloten dat we daarvoor willen gaan. Op dit moment zijn we vier jaar actief bezig met het vinden van een draagmoeder. We hebben dit eerst in onze eigen omgeving kenbaar gemaakt en toen dat op niets uitliep hebben we onze wens laten verspreiden. Helaas is het in Nederland wettelijk verboden om bijvoorbeeld op social media of via een andere weg om een draagmoeder te vragen. Commercieel draagmoederschap is ook verboden in Nederland. Alleen onkosten mag je vergoeden. Het enige wat wij dus nog kunnen doen is ons verhaal vertellen en delen.
Weer moesten we een rouwproces door
Een paar maanden terug dachten we een draagmoeder gevonden te hebben. De eerste afspraken waren al geweest en het traject was opgestart, toen we erachter kwamen dat het beeld niet helemaal was zoals eerder werd geschetst. Ik wil hier niet te veel over kwijt, maar weer moesten we door een enorm rouwproces. Je bent dan zo dichtbij en dan gaat het toch niet door. Ik ben blij als de eerste maanden van het nieuwe jaar voorbij zijn, want dat zijn de maanden dat de draagmoeder zwanger zou zijn geworden.
Er heerst angst, de klok tikt door
Onze kinderwens zit non-stop in ons hoofd. We gaan ermee slapen en staan ermee op. Samen praten we er vaak over. Ik voel me schuldig dat ik onze kinderwens niet kan vervullen. Ook al kan ik er zelf niks aan doen dat mijn baarmoeder verwijderd moest worden. Er blijft toch een stukje schaamte en schuldgevoel.
Een paar maanden geleden hebben we een nieuw huis gekocht en daarbij hebben we rekening gehouden met gezinsuitbreiding. Met het inrichten van het huis spookt onze kinderwens constant door mijn hoofd. Hoe zal deze kamer eruit zien als het ooit een kinderkamer is, vraag ik me dan bijvoorbeeld af. Ook feestdagen zijn moeilijk. Om gezinnen om ons heen samen te zien. Het is mooi om te zien hoe gelukkig ze zijn en ook wij genieten van die sprankelende koppies van de kinderen om ons heen. Maar aan de andere kant is het heel confronterend, want wij zijn nog steeds met z’n tweetjes… Dit jaar valt het nog zwaarder, omdat we eindelijk dachten dat we een draagmoeder hadden. Dat gevoel laten we er zijn en we hopen dat we ooit deze magische tijd met ons eigen kind mogen vieren.
Er heerst ook angst, of het ons ooit zal lukken. Zo is een van de eisen vanuit het VUMC of vruchtbaarheidskliniek Nij Geertgen dat de wensmoeder, ik dus, maximaal 40 jaar mag zijn bij aanvang van het traject. Ik ben nu 35 en de klok tikt door. Dit zorgt voor een bepaalde tijdsdruk. Natuurlijk, vijf jaar is lang, maar eigenlijk ook weer niet. Soms grijpt het me naar de keel en dan voel ik tranen in me opkomen. En dan relativeer ik weer, want in vijf jaar tijd kan er heel veel veranderen.
We willen een goede band met de draagmoeder
Natuurlijk kunnen we naar een ander land afreizen met een zak geld. In Amerika zijn er genoeg draagmoeders die dat willen doen, maar dat voelt voor ons niet goed. Daarna ga je met je kind naar huis en is het lastig om contact te houden in verband met de afstand. Dat voelt voor ons meer als een baby kopen. Wij willen een korter lijntje met de draagmoeder.
Wat wij belangrijk vinden is dat we een goede klik met haar en haar eventuele gezin hebben. Ze draagt voor ons niet alleen ons kind, maar we willen ook een band onderhouden. Het is een traject dat we samen aan zullen gaan. Zowel voor als tijdens en na de bevalling willen we haar in ons leven hebben. En dat contact ook houden op een manier die voor beide partijen goed voelt. We zouden het heel fijn vinden als het kindje weet bij wie het in de buik gezeten heeft.”
Opvoedvraag: ‘Mijn zoon (6) wil jurkjes aan naar school, zal ik dat toelaten?’
